Zwycięstwo Jezusa i radość z niej płynąca rzuca nowe światło na ból i cierpienie. Nie znosi go ale ukazuje jego inny wymiar. Tak np. na drodze do Emaus Jezus tłumaczy uczniom sens cierpienie, przez które Mesjasz miał przejść. Także ślady Jego ran, widoczne po zmartwychwstaniu, przypominają o męce. Jednak zmartwychwstanie nadaje im inny wymiar: przestają być już znakiem hańby i przegranej. Odtąd stają się symbolem zwycięstwa. Podobnie ma się sprawa z krzyżem, który od wielkanocnego poranka przestaje być miejscem "przeklętym", miejscem kary, stając się miejscem naszego odkupienia.
Jest bowiem wiele radości, które są ucieczką, swego rodzaju narkotykiem, próbą zapomnienia trudnych chwil. Jest wiele radości, które są zwykłym makijażem, i sięgamy po nią by pod warstwą pudru ukryć nasze rany. To nie jest radość chrześcijańska.
Prawdziwa "radość i wesele" nie są środkiem znieczulającym na ból i krzyż, ale akceptacją siebie i Bożego planu względem mnie.
Jeśli chcemy jej doświadczyć, jeśli chcemy by ona na stałe zagościła w naszym życiu, musimy jej zrobić nieco miejsca w naszym sercu i dać jej czas, by miała szansę się zakorzenić i zadomowić. Temu właśnie ma pomóc ofiarowany nam przez Kościół czas Wielkanocy: nie tylko sama Niedziela czy Poniedziałek Wielkanocny. Nawet nie tylko osiem dni po zmartwychwstaniu, ale całe pięćdziesiąt dni - aż do Zielonych Świąt - mogą być dla nas jak jedna Wielka Niedziela. Bo - jak mówi Bóg przez Nehemiasza - "ten dzień jest poświęcony Panu, Bogu waszemu. Nie bądźcie smutni i nie płaczcie! Idźcie, spożywajcie potrawy świąteczne i pijcie napoje słodkie (…) albowiem poświęcony jest ten dzień Panu naszemu. A nie bądźcie przygnębieni, gdyż radość w Panu jest waszą ostoją" (Ne 8,9-10).
Chwalcie Pana! Alabare a mi Señor!
Radosnej Wielkanocy życze!
Radosnej Wielkanocy życze!
